گسترش کیهان درصدر اسلام براي مردم و دانشمندان نجوم روشن نبوده است وحتی تا قرن هفدهم دانشـمندان بزرگی مثـل نیـوتن تمایـل به دیـدگاه ایسـتا بودنِ جهـان و انقبـاض آن داشـته انـد اما قرآن میفرماید:
وَالسَّمَاءَ بَنَيْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ
﴿ ذاریات٤٧﴾
و آسمان را به قدرت ونیرو بنا کردیم و ما [همواره] وسعت دهنده ایم.
نویسندۀ کتاب “پژوهشی در قرآن” با استناد به گفتار هاوکینگ در کتاب “تاریخچۀ زمان” چنین مینویسد:
«این مطلب علمی درصدر اسلام براي مردم و دانشمندان نجوم روشن نبوده است وحتی تا قرن هفدهم دانشـمندان بزرگی مثـل نیـوتن تمایـل به دیـدگاه ایسـتا بودنِ جهـان و انقبـاض آن داشـته انـد».
رضایی اصفهانی ، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن، ص144
ما در همین کتاب و در قالب یکی دیگر از رازگویی های قرآن خواهیم گفت که از منظر معارف قرآنی و نظر غالب دانشمندان، طومار این جهان همانگونه که گسترده گردیده ، جمع خواهد شد همانند سنگی که بسمت بالا پرتاب شده و فعلا در حال ارتفاع گرفتن است ولی بزودی تحت تاثیر جاذبه بسمت زمین برخواهد گشت.
انبساط و گسترش جهان:
«مجموعه کیهانی شامل چند صدهزار میلیون کهکشان است که هر کدام محتوی هزاران میلیون ستاره هستند و تقریبا همه آنها در حال دور شدن از ما هستند. این مطلب به وسیله تجزیه نور ستارگان که به ما می رسد بر دانشمندان معلوم شد یعنی طیف های سرخ گرا از طیف آبی گرا بیشتر است. و این سرخ گرا بودن هم بر اساس نظم خاصی است یعنی متناسب با فاصله هر کهکشان از ماست. به عبارت دیگر هر چه یک کهکشان از ما دورتر باشد با سرعت بیشتری از ما دوری می گزیند».
استفن ویلیام هاوکینگ، تاریخچه زمان، ترجمه دادفرما، ص 58
نخستین کسی که به این واقعیت پی برد. دانشمندی به نام “سلیفر” (متولد 1875 م) مدیر رصدخانه “لاول” بود او در سال 1912 کشف کرد که ستارگان از ما می گریزند.
تاریخ علوم، ص 739 به نقل از دانش عصر فضا، استاد حسین نو ، ص144ری، ص 194. رضایی اصفهانی
بعد از او “هابل” در سال 1929 اعلام کرد که این دور شدن ستارگان، به صورت منظم است .
نظرات کاربران