حرکت زمین

قرآن زمین را دارای حرکت میداند و آنرا گاهی به “گاهواره” و  گاهی به “شتر راهوار” تشبیه و توصیف میکند. همانطورکه میدانیم از ویژگی های گاهواره این است که در حال حرکت نه تنها مـوجب نـاراحتی و رنجش کودك نمیشود، بلکه سـبب آرامش و آسـایش اوست. لغت ” ذلول ” نیز به معنى “حيوان رام” است (شتر رام).

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهاداً

آيا زمين را گهواره‌اى نگردانيديم؟

6 نباء

هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي مَنَاكِبِهَا وَكُلُوا مِنْ رِزْقِهِ وَإِلَيْهِ النُّشُورُ

اوست که زمین را برای شما رام قرار داد، بنابراین بر اطراف و جوانب آن راه روید و از روزی خدا بخورید، و برانگیختن مردگان و رستاخیز به سوی اوست.

  15 ملک

صـاحب تفسـیر نمونه مینویسـد: «”ذلول” به معناي”رام” تعبیر جـامعی در مورد زمین است (شتر  راهوار و آرام) چراکه زمین بـا حرکت هـاي متعـدد وسـریعی که دارد آنچنـان رام به نظر میرسـد که گویی سـاکن است. وکلمۀ مناکب جمع منکب (بر وزن مغرب) به معناي شانه است. گویی انسان پا بر شانۀ زمین میگـذارد وچنان زمین آرام و باقرار است که انسانی که پا بر شانۀ زمین گذاشته میتوانـد تعادل خود را حفظ کند.»

 تفسیر نمونه، ج 24، ص 337.

نظر غالب و مقبول دانشمندان در زمان نزول قرآن، هیئت بطلمیوسی بود که ناظر به سکون و مرکزیت زمین است و این نظر  تا هفده قرن بعد از نزول قرآن بر فکر بشر حکومت کرد و پس از آن کوپرنیک (1544 م) هیئت جدید (هیئت کوپرنیکی) را ارائه داد که بر اساس آن زمین جرکت داشت و به دور خورشید می چرخید. ولی شکل چرخش را دایره ای می دانست که پس از او کِپلِر (1650 م) شکل بیضوی گردش زمین به دور خورشید را کشف کرد.

قرآن در عصـري که مشهور دانشـمندان، مقهورِ نظریه سـکون زمین بودند، قاطعانه و با صراحت برخلاف آنان سخن گفت و مطلب حق و صادقی را به جهان عرضه کرد که حدود 9 قرن بعد به صورت قطعی توسط امثال کپرنیک به اثبات رسید.

دکتر رضایی اصفهانی ، پژوهشی در اعجاز علمی قرآن،  ص159