نیاز بشر به “معجزه”

نیاز بشر به “معجزه” برای باور نبوت، یک نیاز منطقی و ضروری است

مى دانیم که منصب نبوت و پیامبرى، از مناصب بزرگ و منحصری است که تصدی آن از جانب خدا به بشر واگذار شده است. مناصب و مقام هاى دیگر معمولاً حاکم بر جسم افراد است (مانند مملکت داری، عمران، تجارت و …) ولى منصب نبوت منصبى است که بیش از هرچیز، ابتدا بر جان و دل افراد جامعه حکومت مى کند و لذا امتیازات ویژه ای را بخود اختصاص داده است. مانند توجه و اقبال مردم بگونه ای که بخاطر آن از جان و مال خویش هم دریغ نمیکنند.

این منصب، به دلیل اهمیت و جایگاه ویژه اش نیاز به تحکیم موقعیت در بین مردم دارد. و البته بخاطر امتیازات ویژه ای که دارد همیشه در طول تاریخ مورد توجه مدعیان کاذب و افراد شیاد بوده است. شیادان این منصب را به دو دلیل بر خود مى بندند: 1- از امتیازات آن سوء استفاده کنند. 2- به مسیر هدایت ضربه بزنند.

خدای سبحان در اینجا نیز لطف خود را بر بشر تکمیل نموده و برای خروج بندگان از سرگردانی نشانه ای واضح و دلنشین بنام “معجزه” قرار داده که به هیچ وجه قابل انکار نیست و نمیتوان نسبت به آن بیتفاوت بود.

بنابراین، همان دلیلى که ضرورت بعثت پیامبران را ثابت میکند، همان دلیل مى گوید پیامبران الهی بایستی نشانه اى همراه داشته باشند که  سندی بر حقانیت آنها و معیار تشخیص آنان از مدعیان دروغین باشد.

و همان طور که از لفظ “معجزه” برمیآید، این نشانه بایستی بگونه ای باشد که دیگران از انجام آن “عاجز” و ناتوان باشند.

البته تکمیل لطف پروردگار و اتمام حجت الهی اقتضاء میکند که پیامبر خدا همگان را به مقابله با آن معجزه دعوت کند. یعنی اگر کسی ادعا دارد که این نشانه از جانب خدا نیست و کار بشری است، بایستی همانند آن نشانه را بیاورد، دعوت به مقابله را در اصطلاح “تحدّى” یعنی “مبارزه طلبی” مینامیم.

نکتۀ قابل توجه در مورد معجزات الهی و تحدی نسبت به آنها اینست که معجزات الهی را در هیچ زمانی، هیچ بشری غیر از شخص مورد تایید خداوند نمیتواند تکرار کند. چه معجزات انبیاء پیشین، مانند ید بیضای موسی ع را  و نه قرآن خاتم الانبیاء ص را.